Harmen Epema | 19-06-2024

Data en informatie

Ik geloof dat informatie de zorg kan helpen om te laten zien wat goed gaat, wat minder gaat en zelfs, na een grondige analyse en testcases, zou kunnen aangeven wat er anders kan. Niet als verheven of absolute waarheid, maar meer als middel om te ondersteunen. Ik geloof ook dat dit voor alle niveaus kan binnen een organisatie geldt en daarmee komen we op een lastig vlak… Geloven.

Het woord ‘geloof’ is in bovenstaande drie zinnen al twee keer voorgekomen. Geloof ik dat allemaal zomaar omdat ik het ergens heb gehoord of gezien of gelezen? Nee joh, zo goedgelovig ben ik nou ook weer niet. Daarvoor zoek ik bewijs en dat bewijs is in dit geval data.

Uit allerlei vergaarde data en vanuit allerlei afdelingen rolt informatie en met verzamelde en gemixte informatie kun je de hort op. Door de informatie op een juiste manier aan te bieden, zorgt dat er ook voor dat geïnformeerde mensen eerder ‘blauw’ – analytisch gaan werken. Dat betekent dat zijn dan ook moeten geloven: durven vertrouwen op iets wat uit een soort van ‘grote toverdoos’ komt.
Alle BI’ers weten dan dat we het niet hebben over een toverdoos, maar juist over een complex technisch mechaniek dat allerlei data ophaalt vanuit de hele organisatie en vertaalt naar informatie.

En dat, juist dat, levert een kloof op tussen de BI’ers en de ‘werkvloer’. Vraag is: ‘Hoe krijg je iedereen aan boord van dit informatie-avontuur?’ Of misschien nog wel daaraan voorafgaand ‘Is het nodig om iedereen aan boord te krijgen?’ Die vraag is immers minstens zo belangrijk.
Persoonlijk weet ik zeker dat geen enkele zorgorganisatie zonder informatie gestuurd wordt. Heel veel informatie wordt natuurlijk al volop gebruikt. Noem mij maar eens een organisatie die werkt zonder financieel inzicht, of inzicht in verzuim, formatie, productiviteit of kwaliteitskengetallen. En er wordt ook steeds meer informatie en inzicht gevraagd. Is het niet vanuit de overheid, dan wel vanuit de eigen organisatie.
Heb je meer redenen nodig om de informatiehuishouding op orde te brengen? En dan niet alleen voor vandaag op orde, maar juist met een schuin oog naar de toekomst? Dat antwoord is vast 'JA!'.

Maar weet je wat het volgende probleem dan is? Er is zo verschrikkelijk veel…
Dan hebben we het bijvoorbeeld over:

Data
Dé Vragen die beantwoord moeten worden
Dingen die belangrijk(er) zijn
Werkwijzen die allang ingesleten zijn
Cultuur die gericht is op zorgen
Onduidelijkheid hoe je kunt werken met data

En terwijl ik dit zo opschrijf, realiseer ik mij dat werken met informatie en dat een integraal deel van je dagelijkse praktijk maken ook betekent dat alle gewoontes die je had veranderen, in meer of mindere mate. Misschien is dat wel de crux. Want uit ervaring durf ik te stellen dat het veranderen van dagelijkse gewoontes het moeilijkste is wat er is. Dat maakt mij dan weer nieuwsgierig.
Reden temeer om eens te verkennen wat werken met informatie naar mijn idee inhoudt op een aantal verschillende geledingen. Daarvoor maken we de komende paar blogs ruimte: om inzicht te geven in de inhoud van jeukwoorden als ‘meerwaarde’ en zo. Ga je mee op datareis?

Janneke Epema | 29-02-2024

Tsja, wat wil je dan over jezelf kwijt… Een mix van persoonlijk en werkgerelateerd, werd me doorgegeven. “Beetje laten zien van wat Harry Harry maakt” was de opdracht.
Nou, dan starten we maar.

Als besluit van een 5 jaar durende wereldreis moest er een soort van thuisbasis gevormd worden. Canada leek ons, mijn vrouw en mij, een mooie locatie, maar… da’s toch wel wat ver weg van familie en dergelijke. Frankrijk dan? Nou, op dat moment was dat economisch gezien niet een heel goede keuze. Uiteindelijk kwamen we terecht in het Franse gedeelte van Zwitserland. Met heel veel genoegen, veel mooie projecten, een fantastische omgeving natuurlijk en de geboorte van 2 dochters maakte het geluk wel compleet daar.

Aan het werk komen was niet echt een probleem: kennis en ervaring weegt zwaarder dan een gat in je CV. Als ingenieur elektrotechniek was mijn kennis behoorlijk gewild en was ik zomaar onder de pannen. Ook mijn vrouw had een mooie uitdaging in haar carrière gevonden. Gesetteld dus, denk je dan. En toch…

De meiden groeiden natuurlijk – te – snel. En, met dat groeien kwam ook opeens de keuze voor voortgezet onderwijs om de hoek kijken. We bleken toch het meest vertrouwen te hebben in het Nederlandse onderwijssysteem, en toen het ook nog wat begon te rommelen bij het bedrijf waarvoor ik werkte, was de keuze al snel gemaakt: terug naar Nederland. Via Mark van Gelder kwam ik terecht in een project in Nijmegen, en dor Mark kwam ik ook met Simon Langenberg in contact. Zodoende rolde ik al vlot binnen bij HSM Groep BV, nadat Simon me vroeg om bij een van zijn projecten in te springen.

Mijn sterke punten? Ik ben vooral nieuwsgierig. Naar mensen, naar systemen en ook naar hoe ik mens en systeem bij elkaar krijg. Change management en expectations management, zeg maar. Ik heb veel affiniteit met mensen en groepen en ik doe graag mijn best om een nieuw systeem of een nieuwe werkwijze zonder problemen in te voeren. Uiteindelijk is het doel dat juist de gebruikers daar tevreden over zijn, en als ik dan vooraf al problemen kan oplossen… dáár doe ik het voor. En, de projecten van HSM Groep BV zijn juist voor dat soort processen uitermate geschikt, ben ik achter gekomen.

Voor nu zijn we dus in Nederland. Daarmee is niet gezegd dat we hier ook blijven overigens. De wereld lonkt. Uiteindelijk zie ik ons wel ergens terechtkomen in West-Australië, waar we onze dagen slijten aan het strand. Beetje kitesurfen, beetje rondkijken, maar vooral genietend van het leven.

Harmen Epema | 28-09-2023

Een tijdje geleden was ik op bezoek bij een project waar we een aantal maanden live zijn gegaan met nieuwe zorgalarmering. Na afloop van het project, is het altijd prettig om nog even contact met elkaar te hebben. Hoe gaat het? Waar lopen jullie tegenaan? Dat soort dingen. En, na lang met mensen op de werkvloer opgetrokken te hebben, is het ook raar om dat contact ‘opeens’ kwijt te zijn natuurlijk. Dus ga ik dan nog even langs om bij te kletsen, even te luisteren en de sfeer te proeven, zeg maar.

In dit geval was het niet anders. Via de mail was er wel contact maar toch wilde ik graag naar de locatie om nog eens met de zorg om tafel te gaan. In dit geval betrof het twee heel gezellige dames die goed beslagen ten ijs kwamen. De zakelijke kant hadden ze netjes bijgehouden op een telefoon en op papiertjes.
- Kan er een andere toon op de telefoon? Deze is best wel luid.
- De oproepen van die en die kamer moeten ook naar deze telefoon, kunnen we dat instellen?
- In onze favorieten op het toestel komen nummers naar voren die we niet herkennen, kunnen we dat zelf ook veranderen?
- Hoe werkt het ook maar weer met het aan- en afmelden op een kamer?

Gelukkig is er binnen @KwadrantGroep nu een werkplekteam dat hierin ondersteunt en kan ik al deze punten aan hen overlaten. Ik hoef me dus eigenlijk alleen maar op de menselijke kant te richten, en ook daar hadden deze harde werkers nog wel wat over te zeggen.

Binnen de alarmeringen komt de term ‘spookmeldingen’ wel eens voorbij. Dat zijn meldingen waarvan een cliënt zegt dat ze geen oproep hebben gedaan of oproepen die uit lege kamers komen. Irritant en verstorend, en toch niet helemaal uit te bannen.

In dit geval kwamen we op een of andere manier ook op dit onderwerp uit. “Hebben jullie wel eens last van vreemde meldingen?” zoiets zal mijn vraag geweest zijn. Het gesprek viel even stil en beide dames keken elkaar aan, met zo’n onderlinge blik van “Zullen we….?”. Ik zal er nog even bij melden dat beide overigens verschrikkelijk nuchter zijn en voldoende ervaring hebben opgedaan om voor de duvel nog niet bang te zijn. Ik keek geïnteresseerd naar beide dames. Voorzichtig begonnen de een te vertellen:
“Laatst is er hier een dame overleden, kamer die en die, en geloof het of niet, maar we hebben tot een aantal dagen nadat ze overleden is zorgoproepen ontvangen van die kamer”. Dat is vreemd natuurlijk. “Hebben jullie hebben daar een bewegingssensor aan laten staan of zo?” vroeg ik. Er moet immers een rationele verklaring zijn voor dit soort oproepen, toch?

Dat moet je dus niet vragen aan twee doorgewinterde verzorgsters. Een verstoorde blik viel mij ten deel. Ik probeerde het weer: “Als er een bewegingssensor aanstaat kan een wapperend gordijn al voldoende zijn om een oproep te genereren, toch?”. De blikken van de dames werden niet vriendelijker. “Nee”, zeiden ze, “we hebben echt gecontroleerd wat er nog stond in de kamer en meermaals geconcludeerd dat er niets was wat voor een oproep zou kunnen zorgen. Bovendien had deze mevrouw niet eens een sensor. We konden niet om de oproepen heen, dus elke keer maar weer kijken. Het heeft werkelijk dagen geduurd voordat het weer rustig op die kamer was, en dat was ook ‘opeens’. Zonder dat er iets was veranderd in de kamer, hielden de oproepen even plotseling op als ze begonnen waren.”
Ik was verbaasd. Het kan toch niet zo zijn dat techniek uit zichzelf dingen doet? Er moet toch een logische verklaring zijn? Of zou het dan toch zo zijn geweest dat….

Bij een oud-verpleegkundige op kantoor, ze werkt nu bij ICT, ook dit verhaal gedaan. Zij verblikte of verbloosde niet en gaf aan dat zij ook eens zoiets had gehad met een vrouw die overleed. Deze mevrouw had zo’n klok met gewichten in de kamer. Met het uitblazen van de laatste adem van die cliënte, stopte ook de klok. Gewoon stil terwijl de gewichten echt nog niet beneden waren.

Zou er dan toch meer zijn tussen techniek en hemel?

Mark van Gelder | 13-09-2023

… op een psycho-geriatrische afdeling in een instelling is een cliënt, laten we haar voor het gemak Petra noemen, die eigenlijk standaard last heeft van een urineweginfectie. Verschrikkelijk natuurlijk, in de eerste plaats voor Petra, maar ook voor het verplegend personeel: extra medicatie, extra zorg, extra controles... En mensen met een infectie zijn gewoon niet lekker, dus wat chagrijnig en ‘moeilijk’. Waar ligt precies de oorzaak van die urineweginfectie? Zou dat te maken kunnen hebben met vochtinname?

We hoeven natuurlijk niemand te vertellen dat 1,5 liter vocht per dag voor iedereen de norm zou moeten zijn. Echter, op een psycho-geriatrische afdeling is het wat lastig om de verantwoordelijkheid daarvoor bij de cliënt neer te leggen. Een volgende vraag is dan: wat zou Petra, maar ook andere cliënten stimuleren om hun vocht in te nemen? En het liefst op zo’n manier dat het én goed te registreren is én er zo weinig mogelijk handelingen van verplegend personeel nodig zijn? Uit wat gesprekken met zorgmedewerkers blijkt namelijk dat de vochtbalans voor veel cliënten een probleem lijkt te zijn.

Met een oplossing juist voor dat vraagstuk ben ik de afgelopen 1,5 jaar heel hard aan het werk geweest. Hoe kunnen we monitoren hoe en wat iemand drinkt? Zou een slim glas kunnen werken?

De werking van het glas is op zichzelf relatief simpel. Een bepaalde hoeveelheid vocht - soort en hoeveelheid is zelf te bepalen – gaat in het glas, dat vervolgens bijhoudt of er gedronken wordt. Weinig handelingen van het personeel, een stimulans om te drinken én een goede registratie. Dat *lijkt* een prachtoplossing!

Ik mocht in het noorden van het land starten met een pilotproject, juist op de afdeling van Petra. Onder leiding van 2 bevlogen zorgprofessionals gingen we enthousiast aan de gang.
En... door een juiste inzet van het slimme glas door de cliënt en de zorgprofessionals hebben we -of ze- het resultaat gehaald dat Petra sinds de inzet van het glas geen urineweginfectie meer heeft gehad.

Wat een geweldig resultaat! Hoe gaaf is het dat wij bij kunnen dragen aan het aanzienlijk verbeteren van het welzijn van één persoon. De werkelijke impact hiervan is nog veel groter: door in gesprek te gaan met de zorg en daarbij de data te presenteren is direct een breder effect zichtbaar. Zo werd duidelijk dat bij het bereiken van een bepaalde minimale vochtinname, dit direct terug te zien is in de gemoedstoestand, nachtrust en stoelgang van deze bewoonster.

Maar eigenlijk is het nog veel mooier om vanuit de zorgprofessionals te horen dat door de verbetering van de gemoedstoestand van Petra het werkplezier toeneemt en bovendien minder zorgtijd vraagt.

En precies dat is waarom ik mij wil zetten voor innovaties op zorggebied. Om, al is het maar in kleine stapjes, niet alleen de algemene toestand van cliënten kunnen verbeteren, maar ook het werkplezier beïnvloeden op een positieve manier.

Harmen Epema | 12-07-2023

Waar zullen we het eens over gaan hebben..

“Nou, over jezelf.” Was het antwoord. “Je kunt wel leuk jullie bedrijf voorstellen, maar dat is maar een naam. Wie maken het bedrijf, wat vinden ze leuk, hoe zitten ze in elkaar? Dát wil ik graag weten”, zei ze.
Goed, dan wordt het vaak een stukje lastiger. ‘Wat ik doe’ is een uitvloeisel van ‘wie ik ben’, maar op dat zo even op te schrijven? Dat is dan weer een … uitdaging, zullen we maar zeggen.

We, mijn zus en 2 broertjes en ik, zijn opgevoed in een nest waarin veel ruimte was voor onszelf. Beschouwend, dat werd ons geleerd, zonder dat er meteen een oordeel geveld hoefde te worden. Een warm nest, waarin we natuurlijk ook ons als gezin eigen kruisje te dragen hadden. Een beetje zoals het hoort in ieder gezin, denk ik. Maar, met een vader en een moeder die ook tijdens de moeilijke tijden voor elkaar bleven kiezen was een goede basis gegarandeerd.
Alle ruimte om uit te zoeken waar ik plezier aan beleef en wat ik goed kan. Natuurlijk verandert dat ook steeds, maar een aantal basiszaken zijn er dan toch wel uit te filteren. En juist die basiszaken, die kan ik goed gebruiken bij wat ik doe binnen HSM:

Analytisch denken
Eerst de knoop maar eens ontwarren, luisteren naar wat er nodig is, bepalen wat oplossingen zouden kunnen zijn en dan een soort van orde scheppen. Het opzetten van een programma dat ik, met ruggensteun van de gesprekspartners, naar een stuurgroep kan brengen is het doel. Daarmee is het kader klaar en kunnen we de randvoorwaarden inkleuren. Die orde zorgt ervoor dat ik volgens een vast stramien kan denken. In mijn hoofd is het dan wel een beetje een chaos omdat ik alles in het oog wil houden, en die orde binnen een project maakt de lijnen juist fijn duidelijk. En als het dan toch helemaal in een knoop loopt in mijn hoofd, dan neem ik even de hond mee naar buiten. Niets zo fijn als lekker stappen om het hoofd te klaren.

Creatief
Problemen zijn een uitnodiging tot creatief denken en problemen ontstaan altijd. En als je er rekening mee houdt, dan is het ergens ook wel weer fijn. Het zorgt er namelijk voor dat je samen gaat nadenken over oplossingen, dat je hoofd *aan* gaat. En dat je vaak tot hele verfrissende inzichten komt, soms uit de meest verrassende hoek.
Zo kan ik me nog herinneren dat we zaten met leveringen van buiten-accesspoints op locaties. Ze waren simpelweg niet te krijgen. Zo moeilijk kan het toch niet zijn? In overleg met de projectleider van Pranger Rosier, Pieter van Vonderen, heb ik toen blijkbaar gezegd dat ze anders maar in een soort doos moesten worden opgehangen. En wat denk je? Twee dagen later krijg ik bericht dat hij nog eens nagedacht had en dat ze dat in het vervolg zouden doen. En dat is dus mooi om te zien. Elk probleem kent een oplossing zolang je het probleem laat zijn wat het is: niet meer dan een hobbel in de weg.

Samen
Een team werkend krijgen is een kunst en dat kan ik. Zo, dat mag ik ook wel eens zeggen. Ik vind het prachtig om te zien dat een team gaat draaien als je mensen behandelt met respect, iedereen waardeert, input wordt gevraagd en geaccepteerd en we uitgaan van de goede bedoelingen van iedereen die betrokken is. Een groep van 20 mensen met elkaar zien samen werken wanneer een zorgalarmering ‘live’ gaat is een kick, echt waar. Het is prachtig om te zien dat partners, zoals Curatec, Felton, Pranger-Rosier, KwadrantGroep en Spie, zich verbinden om een traject goed te doorlopen en vooral: sjiek af te ronden.

Natuurlijk kan ik niets van dit alles zonder de juiste partners. Gesprekspartners, maar ook heel praktische partners, van de toevallige ontmoetingen in de gang van een instelling tot het wandelen met de hond: alles wat er gebeurt is vooral afhankelijk van de input die mij wordt gegeven. En juist dat.. dat is ook samen.

Harmen Epema | 18-04-2023

HSM Groep BV, een naam die te raden overlaat maar ook weer zo simpel is…

‘Onze’ Mark vertaalt het vaak als Healthcare Solutions Management. Anderen zeggen dat het voor Hele Slimme Mensen staat, of misschien zelfs voor Human Solutions Management. En zo ontstaat er zomaar een mythe rond de naam die je gekozen hebt voor je bedrijf.

Ooit zijn we allemaal begonnen als éénpitters, druk bezig in een zorgmarkt waarin op dat moment de trend was dat je alléén je weg probeerde te vinden. Simon en ik, Harmen, leerden elkaar kennen via een gezamenlijk project. En zoals dat gaat: het klikte. We flirtten met elkaar, verkenden de kennis en de kunde en konden fijn met elkaar sparren op diverse gebieden. Dan belde Simon weer op: “Ik heb een kennisvraag voor je”. Mooie gesprekken hebben we gevoerd over wat we tegenkwamen op de respectievelijke werkplekken en wat ideale oplossingen, maar vooral ook mogelijke oplossingen konden zijn. Uit die gesprekken is uiteindelijk ‘Harmen & Simon’ ontstaan. Juist alleen onze voornamen, geen poespas of gebakken lucht, en soort ultieme WYSIWYG.

Een dik jaar later kwam Simon met Mark op de proppen. Mark, analytisch, praktisch, handig, was een mooie aanvulling op wat wij konden bieden: Simon is uiterst sociaal, ik hang er wat tussenin, en Mark was de iets zakelijker aanvulling die naar mijn idee ook nodig was. En zo ontstond H(armen) S(imon) M(ark). Hele Slimme Mensen natuurlijk, maar vooral met de voeten in de klei. En qua naam maken we het dus ook niet moeilijker dan het is, zoals we ook gewend zijn in de projecten die we mogen draaien. We houden elkaar in balans, checken bij elkaar of we nog in lijn lopen en zo is de cirkel rond.
Onze groep werd ondertussen uitgebreid met Nienke Binck en Harry Seitzinger, beide als consultant/ projectleider in de zorg en Janneke die onze uitstraling naar buiten vorm geeft. Dan wordt het ook al snel een serieus bedrijf waar je naar zit te kijken. Het fijne is dan weer dat we onze kern, strakke programma’s die geënt zijn op eindgebruikers, niet uit het oog verliezen.

Feit blijft dat wij er allemaal in geloven dat we, met al onze ervaring en de wijsheid die we in onze carrières hebben opgedaan, een aardig steentje kunnen binnen de ‘care’, waarin we ook voorzichtig stappen zetten in de ‘cure’.

Waarom gaat het dan bijna organisch zo lekker met HSM? Eigenlijk is dat best simpel, als je er even over nadenkt. Onze verbinding ligt er vooral in dat we er heel sterk in geloven dat techniek of BI echt gekoppeld moet zijn aan de mensen die er binnen de instellingen mee moeten werken. Geen technisch feestje, dat stuk behappen wij wel, maar écht die verbinding maken met de zorgmedewerkers op de vloer of medewerkers op andere afdelingen die door de inzet van de techniek beter en makkelijker kunnen werken.

Waar het ons gaat brengen? Joost mag het weten.

Natuurlijk hebben we een richting in onze hoofden en zetten we nu vol in op consultancy rond zorgalarmering/zorgtechnologie en op Business Intelligence. Beide naar ons idee belangrijke gebieden die van grote toegevoegde waarde kunnen zijn binnen de care. De inhoud hebben we dus wel in beeld, maar we ambiëren zeker niet een bedrijf met 40 medewerkers over een jaar. Wat we willen is vooral dat de mensen, bij de instellingen waar wij komen, rechtop gaan zitten als wij er zijn. Omdat we dan een verhaal vertellen dat hout snijdt, klopt en uitvoerbaar is. Omdat we hebben geluisterd naar de verhalen van iedereen die te maken heeft met wat wij willen veranderen en we daarmee aan de slag zijn gegaan. Een verhaal dat de mensen op de vloer helpt om te zorgen en de instellingen in staat stelt om goede zorg te bieden, niet alleen aan de zorgvragers, maar juist ook aan de medewerkers.

Harmen Epema | 01-03-2023

...wat heb ik daarmee te maken?

De kans dat jij doorhebt dat iets op jouw werkvloer het resultaat is van Business Intelligence, is maar klein. En zo hoort het ook. Immers, jij bent aan je werk in de zorg begonnen doordat je een roeping had: mensen helpen.

Aan het bed gaat het maar om een ding: zo goed mogelijk je zorgvragers de hulp bieden die ze nodig hebben. En, in deze tijd met serieuze krapte op de arbeidsmarkt en eigenlijk te weinig mensen die zorg kunnen bieden, is het fijn als je zo weinig mogelijk tijd bent aan administratie, overleg en overdracht, en al het geneuzel eromheen kwijt bent.

Maar als je nu de werkdruk kun verlagen door slimmer te werken? Als je eens zou kunnen zorgen voor een lager lang ziekteverzuim door het werk te maken waar het je om begonnen is: zorg bieden?

En dat is precies waar Business Intelligence een verschil kan maken. Die verschillende systemen die jij gebruikt om je gegevens in in te voeren, die zouden eigenlijk met elkaar moeten kunnen praten. In een ideale wereld is dat ook zo.

Echter… de zorg is de afgelopen decennia explosief gegroeid, en dat niet alleen, er zijn veel meer en andere aandoeningen en dus behandelmethodes bijgekomen. Daardoor is de administratie van al die gegevens ook een soort van paddenstoel geworden: in het ene systeem vul je het ene in, maar je hebt een ander systeem nodig om juist het andere in te verwerken. Het lijkt bijna onzinnig. En dan zit jij ‘alleen’ nog maar aan de invoerkant: moet je je eens voorstellen hoe het aan de output-kant is.

Hoe maak je van appels meloenen? En kun je er dan ook nog peren uithalen? Al met al zijn alle cijfers en gegevens een soort van fruitsalade geworden. Het ziet er fleurig uit, maar je moet maar afwachten hoe het smaakt. Dat is iedere week weer anders en afhankelijk van de kok.

Het doel van HSM is om alle systemen binnen een zorginstelling, van welke grootte ook, aan elkaar te knopen en er 1 duidelijke en onmiskenbare rapportage uit te fietsen. Eentje die leesbaar is voor het management, maar die ook met handige oplossingen komt voor de werkvloer.
Ideaal: niet meer een uur vrij moeten houden om alles in te voeren, maar gewoon met 1 druk op de knop alle gegevens duidelijk en handig op een rijtje, op íeder niveau. Daar plukken we dan allemaal de vruchten van.

Harmen Epema | 24-11-2022

Als je dingen iets langer doet, wordt het normaal, ook als het toch wel bijzonder is. We merken dat ook binnen ons bedrijf. Je bent inmiddels al meer drie ervaren mannen, huurt ene vierde in en er komt een soort ritme in het geheel. Het wordt normaal als het ware. Nu denk ik dat iedereen op zoek is naar een soort ritme waarin je wordt uitgedaagd, maar je niet tot in het toppen van je kunnen wordt uitgedaagd. Dat laatste is even leuk, maar je houdt het niet doorlopend vol.

Ik betrapte me er laatst op dat de aanpak die wij kiezen soms ook een standaard begint te worden. Het is er ingesleten om de projecten op die manier op te pakken. Dat vond ik een fijn besef, want voor mij betekent het dat de aanpak in zoverre standaard en logisch is, dat ik niet meer na hoef te denken over de stappen. Deze zijn dan immers geautomatiseerd en daarvoor hoeven we niet steeds opnieuw hetzelfde wiel uit te vinden.

En het werkt! Zonder problemen passen we de aanpak toe in andere projecten waarbij de kern blijft dat we eerst de trein stilzetten, eens goed om ons heen kijken, vragen waar we heen moeten, kijken of dat haalbaar is, ons afvragen wat we nodig hebben, dat vervolgens om ons heen verzamelen en dan pas vertrekken we. En dat vertrekken doen we nooit alleen, dat doen we met de mensen die we in de volgende etappes nodig hebben.

Een automatisme leidt er overigens niet toe dat je volledig achteruit gaat leunen. Hooguit in de aanpak, omdat je weet dat iedereen zijn of haar rol kent. Wat zo’n project bijzonder maakt, is dat je elke keer andere mensen, andere variaties en net andere omstandigheden treft. Maar, doordat er veel geautomatiseerd is, heb je de ruimte om alerter te zijn op de uitzonderingen, die je vervolgens beter het hoofd weet te bieden.

De basis is op orde zeg maar, een kreet die ik meer en meer begin te horen en die gelukkig ook steeds meer weerklank krijgt. Niet voor niets is de ondertitel van het programma dat ik uitvoer bij de KwadrantGroep ‘maatwerk door uniformering’. Wellicht heb ik die kreet ergens gejat, maar ik weet er goed gebruik van te maken. We richten alles standaard in, maar binnen de standaard kunnen en mogen kleine variaties ontstaan. Gevolg? Slagkracht, meer en meer voorbereid zijn om nieuwe technieken, processen, devices te gaan gebruiken zonder dat elke nieuwe situatie een uitzondering in zich heeft.

Soms is standaard zo gek nog niet.

Harmen Epema | 29-06-2022

Als je het hebt over toveren, dan lijkt het vaak alsof er iets gebeurt dat volgens normale logica gewoon niet kan. Er valt na veel bombarie en afleiding een doek en *hop* er staat opeens een echte olifant voor het publiek! Bij de term ‘datagedreven werken’ krijg ik soms net zo’n gevoel. Met een belangrijk verschil: we zien nog steeds niet een olifant.

‘Data driven’. Zeg nou eerlijk mensen, het klinkt prachtig. Maar wat houdt het voor onze instellingen nu eigenlijk in? Kan een hele instelling of instantie écht data driven worden?

Verwacht in dit blog geen handleiding voor De Weg Naar Datagedreven Werken. Wij kunnen daar uiteraard uitstekend bij helpen. Maar… op bovenstaande vragen is er vooralsnog niet een volledig antwoord. En zeker niet eentje die zo onder een doekje vandaan getoverd kan worden.

Alle modellen en theorieën ten spijt is er tot nu toe nog geen partij die een 'doos datagedreven' uit de hoge hoed heeft getoverd en er daarmee voor heeft gezorgd dat de hele organisatie zomaar, in een keer, data driven werd. Wat ik wel kan doen, is spreken vanuit mijn ervaring. Ik durf te zeggen dat ik met 17 jaar ervaring als consultant en manager op BI gebied hier iets van weet en dat ik vanuit die kennis ook kan vertellen wat datagedreven werken nu precies is.

En wat denk je? Ik kan het niet. Het idee ‘datagedreven werken’ is voor iedere instelling en persoon waar je mee spreekt anders. Het niveau tot waarop een organisatie wil gaan, verschilt ook. De ene wil stap voor stap vooruit en vindt het werken met een geharmoniseerde rapportagestructuur al een prachtig doel. De andere partij vindt dat het hele traject pas af is op het moment dat we met AI alle cliënten weten in te schalen en op basis daarvan zorgbeslissingen nemen.

Wat de ambities ook zijn, als ik ergens achter ben gekomen in mijn tijd als BI manager, programmamanager of BI consultant dan is het wel dat:

Het inzetten van BI noeste arbeid is. Het uitlijnen van een organisatie met verschillende systemen, inrichtingen en werkwijzen vraagt om nadenken, afstemming, samenwerking maar vooral noeste arbeid om de boel bij elkaar te brengen en te houden.
De inrichting van applicaties meestal niet meehelpt. Als deze van elkaar verschillen, kun je simpelweg niet integraal rapporteren. Zie het een beetje als een tolk die alle talen vlekkeloos moet spreken om te komen tot één correcte vertaling.
Datagedreven werken een vliegwiel is, en een vliegwiel beweegt nu eenmaal niet uit zichzelf. Hele kleine zetjes, en heel kleine stapjes zorgen voor gaandeweg grotere zetten en grotere stappen en daarmee is dan uiteindelijke een vliegwiel op gang dat niet meer te stoppen is.
Datagedreven geen heilige graal is. De perceptie van datagedreven werken verschilt binnen elke organisatie en staat of valt met ambitie, visie, kennis. De definitie is, zoals ook al gezegd, voor iedere organisatie anders.

Lastig? Lastig. En je hoort ons dus ook niet zeggen dat HSM de allerbeste partij is voor programmanagement op BI gebied. Zijn we anders? Dat mag ik graag geloven op basis van de geluiden die we vanuit de organisaties horen. Wij gaan uit van de basis, zonder de top uit het oog te verliezen. We starten letterlijk op de werkvloer. Daar nemen we de kleine stappen en zorgen we voor verankering, integratie en samenwerking. Dus juist niet als de spreekwoordelijke olifant in de porseleinkast. Het op orde brengen van een basis is echter niet aansprekend, vergt veel tijd en levert in eerste instantie niet veel zichtbare resultaten op.

Maar! Die 'basis op orde' betaalt zich echter dubbel en dwars uit als het vliegwiel begint te draaien. Dan wordt de ontwikkeling van nieuwe rapportages een stuk makkelijker. En dan verschijnt er opeens wel een olifant. Stevig op de poten, solide, onvermijdbaar en voor iedereen duidelijk zichtbaar. En, door de noeste arbeid in een eerdere periode, bestaat er minder frustratie over data die niet juist is, structuren die afwijken, systemen die niet met elkaar verbonden kunnen worden en ga zo maar door.
Wat ik dan wel durf te stellen met mijn 17 jaar ervaring: wij zorgen ervoor dat er voor iedere organisatie een oplossing voor datagedreven werken komt, die past bij zowel de wensen van de instelling - op ieder niveau - als bij de haalbare doelen. Daar staan we voor. Nu hoeven we alleen nog maar een 'doos datagedreven' te vullen en een hoge hoed te zoeken...

HSM Groep | 19-05-2021

Van huis uit ben ik eigenlijk altijd al bezig geweest met data en analyses. Van risicoberekeningen van de technisch Lego tot het bouwen van gigantische en eigenlijk onmogelijke bouwwerken met Fisher Price.. Nu dus nog: in alle bedrijven waar ik mocht rondlopen, is data steeds de verbindende factor geweest. En, na al die jaren, vind ik het nog steeds leuk, omdat het zo groot en veelomvattend is. Bijna onbegrensd, zou ik willen zeggen. Maar hoe zet je data in daar waar je het nodig hebt?

Op dit moment ben ik volop bezig met het digitaliseren en vernieuwen van zorgalarmering bij de KwadrantGroep, maar in de jaren hiervoor – en dat is al snel een jaar of 15 – was ik volop bezig met Business intelligence. Binnen Anoz, Agis, VCD en Aevitae mocht ik eigenlijk vanaf scratch een BI-omgeving optuigen. Denk dan aan het verbinden van de databases van verschillende applicaties die op elkaar moesten aansluiten, zodat we niet alleen losse gegevens hadden, maar er ook nog eens soep van konden maken… en dan is er nogal wat data binnen een organisatie, hoor!

Binnen de VVT-organisaties (Verpleeg- en Verzorgingstehuizen en Thuiszorg) is de situatie niet anders. Technologische ontwikkelingen volgen elkaar snel op en steeds meer maken we gebruik van geautomatiseerde systemen die moeten helpen om de bedrijfsvoering te automatiseren. Welke uitdagingen liggen er dan vooral in het verschiet? Nou, denk aan minder zorgpersoneel, een vergrijzende populatie.. Hoe kunnen we dat opvangen met handige oplossingen? Kan technologie daar een – gedeeltelijke – oplossing voor zijn? We staan nog aan het begin van deze beweging en samen zullen we moeten kijken naar wat wel en wat niet kan. Belangrijk daarbij is natuurlijk ook de menselijke maat!

Bij Aevitae heb ik ooit een programma genaamd ‘Huis op Orde’ geleid, waarmee we intern alle processen en systemen op elkaar hebben afgestemd om er zo voor te zorgen dat de data die we beschikbaar hadden ook daadwerkelijk voor ons zou werken. Eenzelfde programma voeren we nu uit binnen KwadrantGroep. Door systemen op elkaar aan te sluiten, zorgen we ervoor dat er niet of nauwelijks ruis is tussen die verschillende systemen zodat de data dan ook echt alomvattend is. Naast bevestigen dat goed is wat goed lijkt te gaan, kunnen we met behulp van al die data ook aantonen waar iets beter of slimmer kan, en daar een oplossing voor zoeken.

Daarnaast zetten we in op de bouw van een nieuw dataplatform waarin alle data samenkomt. Zo zorgen we ervoor dat we in de nabije toekomst integraal kunnen rapporteren. Dat betekent ook dat de afdeling BI uitgebreid wordt en ook ingezet als de afdeling die de bewaking uitvoert op Integraliteit, Betrouwbaarheid en Vertrouwelijkheid. Vingers aan alle polsen, dus! Het is een enorme klus en zeker niet eentje in het stramien met grote stappen thuis. Soms kruipen we maar heel langzaam vooruit, met links en rechts een sprint, dat wel. Het vergt vooral heel veel afstemming met andere afdelingen en voelt soms bijna als het uitdragen van een geloof in data als middel om processen veel makkelijker, efficiënter en effectiever te maken. En toch: dit zijn zonder twijfel de mooiere klussen om te doen. Het begrip en inzicht wat je ziet als projectleden snappen wat we doen en daarna zien wat de effecten zijn, zijn onbetaalbaar!

M&C HSM Groep | 05-05-2021

Omdat Harmen en Simon mij hebben gevraagd om hun verhalen voor ze op te schrijven, mag ik al een paar maanden lang luisteren. Luisteren naar 2 begeesterde mannen, wiens hart zonder enige twijfel ligt in de ouderenzorg. Niet alleen omdat daar nog zoveel valt te halen, maar juist om die branche. Om dingen beter te maken voor iedereen die te maken heeft met domotica, met de infrastructuur die erachter ligt, maar vooral: om de mensen.

Die mensen zijn heel divers: de eindgebruikers, de mensen die het dagelijks moeten gebruiken, maar er op moeten kunnen vertrouwen in geval van nood, de zorgverleners, die overal en altijd moeten weten hoe ze moeten handelen, en de bouwers, die in iedere locatie blindelings hun weg moeten vinden.

Wat ik dan hoor in die gesprekken is vooral de ‘liefde’ voor die mensen. Dat een oplossing pas een oplossing is als hij ook wordt gedragen door iedereen die ermee te maken heeft.

Problemen oplossen zit ze beide in het bloed. En zoals ook al uit de vorige blogs bleek, gaan ze daar ver in. Het behandelen van 1 symptoom is gewoon ook niet voldoende: op zoek naar de ware oorzaak, en daarvoor een passende – maar niet minder belangrijk – een gestandaardiseerde oplossing vinden is onderdeel van het DNA van Harmen&Simon. En als die oplossing nog niet eerder gestandaardiseerd was, dan máken we dat nu gestandaardiseerd, want wat in 1 huis werkt, moet op dezelfde manier ook in andere huizen werken. Dan weet iedereen tenslotte waar hij/ zij aan toe is. En daar zijn we weer, de mensen.

Die mensen zijn ook wat zo vaak bij beide mannen een glimlach op het gezicht tovert. Een opmerking van iemand op de vloer als iets precies werkt zoals het zou moeten, de technieker die blij is dat hij niet op zoek hoeft naar een blauwdruk, maar ook de inzichten op een Business Intelligence-niveau, die zorgen voor duidelijkheid en dat niet alleen: kostenbeheersing.

Ik kan er alleen maar met verbazing en bewondering naar luisteren. Dat iets wat zo ingewikkeld lijkt, door zowel Harmen als Simon wordt platgeslagen tot een beheersbaar en controleerbaar proces. Maar… altijd met de mens als middelpunt. Ik, vanuit mijn perspectief, denk dat deze mannen eigenlijk overal thuis zouden zijn. Omdat ze in staat zijn om helder te communiceren, omdat ze lol hebben in wat ze doen en omdat ze samen beschikken over 1 unieke eigenschap: een probleem niet hét probleem laten zijn. Kunnen ze dus iets voor jou betekenen? Laat het ze weten!

HSM Groep | 16-04-2021

In principe stáát een organisatie. Het is net een zwembad: alles werkt, het water wordt automatisch gezuiverd en op temperatuur gehouden, dus alles wat jij hoeft te doen is je zwemkleren aantrekken en erin duiken. Ha lekker! Frisse duik!
Dus… je dompelt je onder, geniet van het moment en onder het oppervlak open je je ogen voor zo’n fijn waterige oogopslag. Het licht valt door het water heen en zorgt voor een bijna dromerige omgeving: geen geluid, alleen jij en het water. Tot je oog valt op een van de filters. He? Hangt dat filter nou scheef?

Dat is precies wat er ook gebeurt als je midden in een project valt. Iedereen verzekert je dat alles klaar is en het goed doet. Totdat jij je ‘verse’ ogen laat vallen op de oplossingen die in het verleden zijn geïnstalleerd. Het werkt wel, maar de schoonheidsprijs verdient het niet. En dan?
Nou, dan klim je uit het water, kijkt naar de bevestiging en trek je aan een touwtje. En niet heel hard, want wie weet laat de ducttape los, en wat simpel McGyveren is niet een optie. Volg het touwtje. Immers, wat jij bent tegengekomen is waarschijnlijk alleen nog maar een symptoom van het werkelijke probleem. En dat blijkt te kloppen: houwtje-touwtje oplossingen all over the place. En wat dan?

Je ziet het voor je he? Dat je in je zwembroek begint en uiteindelijk in je allerbeste pak bij de CEO aan tafel zit om financiën vrij te maken voor mooie, werkzame en structurele oplossingen? Dat je weet dat daaronder een plan moet liggen om te zorgen dat alles met elkaar klopt, maar vooral ook dat voor iedereen duidelijk is dat in welke locatie je ook rondloopt, dat ene knopje overal op dezelfde manier werkt?

En dan beginnen we pas. Er is dan misschien wel een zak met geld, en ook de blauwdruk is klaar, maar we hebben vooral te maken met mensen. Mensen die gewend zijn om op een bepaalde manier te werken, omdat dat nou eenmaal werkte. Mensen die moeten wennen aan een nieuwe manier van doen, aan andere knopjes op nieuwe plaatsen, en die mensen, díe moeten het snappen en willen meewerken.

Dat, het standaardiseren van onze programma’s, dat is niet alleen bedoeld om alles goed te laten werken, maar ook vooral om ervoor te zorgen dat het overzicht geborgd is. Dat al die mensen, ook degenen die zelfs maar met een heel klein stukje van de techniek te maken hebben, kunnen uitleggen wat voor hun werkt, worden gehoord en dat we ook hun aanwijzingen meenemen in onze plannen. En dat aan de andere kant, op iedere locatie, de techniek op eenzelfde manier in elkaar steekt, zodat een technicus – in welke ruimte op welke locatie hij ook werkt – weet aan welk touwtje het filter hangt.

Hangt er bij jou in de organisatie ook wel eens een filter niet zoals het hoort? Komen de touwtjes uit op een andere plaats dan je denkt? Neem dan vooral contact met ons op, dan duiken we ook graag in jullie zwembad…

HSM Groep | 26-03-2021

Simon en ik voeren veel gesprekken met allerlei mooie partijen en iedere keer komen er prachtige verhalen naar voren over ons ontstaan, wat we doen, wie we zijn. De meeste mensen waarmee we spreken, kennen deze opmerking dan ook wel: “Even een anekdote”, gevolgd door één van die verhalen uit de praktijk.

Wat we terugkrijgen van die gesprekspartners zijn vaak vragen. “Waar staan jullie voor?” is nummer 1, meteen gevolgd door “Waar zijn jullie dan eigenlijk goed in?” Eerlijk gezegd is dat voor ons vaak zoeken en dat zal het ook blijven. Omdat we het zo willen.

Simon en ik hebben veel ervaring en nemen die ervaring mee naar de opdracht waar we op dat moment aan werken. Het gaat dan niet alleen over onze kennis op het gebied van ouderenzorg, of projectleiding, programmamanagement of Business Intelligence of informatiebeveiliging of domotica: daarnaast hebben we beiden een brede interesse en vreten wij ons graag in om nog meer kennis op te doen. Vanuit die instelling kaderen is best lastig en soms wíl je ook niet voor 1 gat te vangen zijn. Teruglezend zie je dus eigenlijk al waar het aan schort: We weten van een heleboel dingen van alles, maar maken geen keus en zijn dus een beetje ‘manusjes-van-alles’.

Dan maar even een opsomming op het een beetje op een rijtje te krijgen:
Simon en ik genieten van de ouderenzorg; de populaties zijn geweldig en de zorgmensen in deze branche ook. Er is beleving, motivatie en een sterke wil om vooruit te gaan.
Simon en ik zijn goed in projectleiding/ programmamanagement op het scheidsvlak van ICT, proces en mens. We brengen zaken terug naar de kern, geven daarmee duidelijkheid en daaruit volgt een programma wat in een standaard past. Dat geeft ons meer tijd om juist ook de mensen te enthousiasmeren die zo onmisbaar zijn in ieder project.
Techniek binnen de zorg maakt steeds meer mogelijk, maar dit is ook behoorlijk complexe materie. Dat is waar Simon en ik sterk in zijn. Ons – grote – netwerk van leveranciers en partners willen graag onafhankelijk advies geven maar kunnen ook volledige programma’s opzetten voor de verbouwingen in huizen waarbij we niets mogen vergeten (netwerken, domotica, devices etc.).

En alle data die eruit komt? Dat is onze benzine, onze energie. Die data helpt om een organisatie maximaal te laten groeien.
In onze pitch gebruiken we een afbeelding van een berg waarvan de top in het zonlicht staat. Een berg heeft de vorm van een driehoek en in de onderste hoeken staan ICT en Proces, aan de top staat bij ons Mens geschreven. Onze Mensen bereiken de top omdat ICT en Proces samen zorgen voor de juiste basis om te groeien en te klimmen. Idealiter teken ik trouwens het plaatje met daarin data als een cirkel die ervoor zorgt dat we steeds beter worden. Dat de hele berg groeit, zeg maar, omdat alles klopt met elkaar.

En dat laatste is wat voor ons misschien nog wel het meeste telt. Wij leren actief van onze gesprekspartners, van elkaar, van onze opdrachtgevers, van de zorgmedewerkers waar we mee omgaan en daardoor worden we steeds beter in wat en hoe we dit doen. Maar ja, passie is nou juist over het algemeen niet iets dat je in je presentatie meldt…

HSM Groep | 19-03-2021

Een waddeneiland is speciaal. Dat moment dat je op de boot stapt naar het eiland, laat je in principe alles achter je. De zilte zeelucht waait de muizenissen zomaar uit je hoofd, het langzaam zien verdwijnen van het vasteland zorgt voor een stukje relativeren. De afstand tussen de wal en het eiland is niet alleen een concrete maar misschien nog wel meer een abstracte. Even weg van alles.
Maar… op een eiland wordt natuurlijk ook gewoon gewerkt. En als daar dan een storing is, en jij staat op het vasteland toe te kijken? Dan wordt ‘even oplossen’ al bijna een op zichzelf staand project.

Laatst is op Vlieland verhuisd van de Uiterton naar nieuwbouw, zeg maar Nieuwe Ton. Een traject waarbinnen een groot aantal partners meededen, alleen voor de zorgalarmering al Felton, Curatec, Vodafone, Ziggo, Spie, KwadrantGroep en Damstra. Juist omdat het een eiland is, hebben we samen gekozen voor de standaard zoals die is gedefinieerd binnen het project. Immers, door het toepassen van die standaard kunnen we bij storingen sneller oplossen, omdat we geen rekening hoeven te houden met maatwerk.
De zaterdag (!) nadat de bewoners waren verhuisd en de nieuwbouw volop in gebruik was, kwam er een telefoontje binnen bij Harmen. Tiny, de zorgmanager van de nieuwe locatie aan de lijn: “Hey hallo, de zorgalarmering werkt niet, weer jij wat er aan de hand kan zijn?” Natuurlijk vallen huizen die nét live zijn gegaan onder nazorg, en in dit geval was Harmen dan ook het eerste aanspreekpunt. Dus, aan de bak! Eerst bellen met Remi van Curatec, onze go-to in het geval van dit soort storingen binnen dit project.

Zij zijn de regiepartij, sturen andere partijen ook aan en in principe de enige contactpersoon voor degene die de storing meldt, Harmen in dit geval. Zij gaan ook, onder normale omstandigheden, als eerste kijken in en bij de verschillende systemen om te analyseren wat er nu eigenlijk aan de hand is. ‘Zorgalarmering doet het niet’ is een van de meest veelvoorkomende berichten, en natuurlijk zouden we graag willen dat iedereen een storing op kan lossen, maar om nu aan een zorgmedewerker te vragen om even een patchkast in te duiken om te routers te controleren is wellicht een beetje teveel gevraagd. Maar onthoud: weekend, eiland… 😉

Remi, in Almere, kwam er al snel achter dat er helemaal niets meer te bereiken was. De servers in het datacenter waren allemaal in de lucht en werkten prima. Er was alleen geen enkele connectie met ons stukje eiland. Inmiddels was Nynke, de verpleegkundige die op dat moment dienst had, ook in contact met Harmen in Leeuwarden. Alle mogelijkheden langslopend kwamen we tot de conclusie dat in dit geval ook Vodafone en Felton maar even opgeschakeld moesten worden. Harmen nam contact op met de projectleider van Felton, Jurgen, die weliswaar vrij was, maar binnen no-time terugbelde en ging sparren met zijn projectteam – Geert, Gerard, Harmon en Thomas. Remi had onderhand al bijna een watertaxi geregeld om te gaan kijken, en dat terwijl Vodafone aangaf dat er dan misschien geen enkele connectie met het huis mogelijk was, maar dat er echt geen storingen waren in het netwerk.

Nog maar eens navragen wat er precies allemaal was gebeurd aan Nynke. “Niet veel bijzonders, er is iemand bezig geweest met de stroom en een aantal stoppen was eruit gevlogen. Maar nadat alles weer aan was, werkte het ook allemaal weer. Ook telefonie en zorgalarmering, maar dat doet het dus nu niet meer…”. Aha… stoppen eruit geweest. Het zal toch niet? Arme Nynke, onze handen, voeten, ogen, oren en alles op dat moment op het eiland, werd telefonisch naar de patchkast geleid, trok de deur open en wat denk je: donker. Duidelijk. Ergens is er een stop niet terug omhoog gezet, en dat was in dit geval nét de stop van de patchkast. Falende verbindingen, geen zorgalarmering, en geen verbinding te krijgen met ‘ons’ eiland tot gevolg. Die patchkast heeft nog een tijdje op noodstroom gewerkt, maar na verloop van tijd was ook dat op… en dus alles uit. Onze Nynke wist gelukkig de stop te lokaliseren en weer omhoog te zetten. 10 Minuten later werkte alles weer naar behoren. Gelukkig maar!

Moraal van dit verhaal? Kijk of de stekker erin zit. Maar ook vooral: dat je als samenwerkende partners binnen Kwadrantgroep in het weekend toch iedereen gemobiliseerd krijgt om een oplossing te zoeken, en dat terwijl het gros écht weekend heeft. Dat geeft ons een goed gevoel, dat het team staat voor de zorg, maar dat we samen ook zorgen voor het team. Ook op tijden dat het eigenlijk niet uitkomt. Onze projectleider van Felton zei het precies goed: ”Jullie zijn zorg en daarom een beetje speciaal”.

HSM Groep | 15-02-2021

Bij de start van een nieuw project zijn we vooral bezig op alle drie niveaus binnen een organisatie: operationeel, tactisch en strategisch. Door het leggen van verbindingen tussen verschillende afdelingen én op verschillende niveaus kan er zo geschakeld worden dat de programma’s niet alleen handig en helder zijn, maar ook makkelijk geadopteerd kunnen worden. Het inrichten en vooral ook het gebruik van toezichthoudende technieken vraagt om een brede blik, waarin techniek ondergeschikt is aan de zorg die geboden moet worden. Je snapt, dan is het bittere noodzaak dat er een totaalprogramma ontstaat waarin iedereen, op ieder niveau, een plaats heeft.

Dat betekent ook dat zo’n programma eigenlijk breder is dan je voor mogelijk zou houden. Je moet je voorstellen dat dat ‘programma’ waar we het steeds over hebben, inhoudt dat er nieuwe bekabeling wordt gelegd, nieuwe techniekruimtes worden gebouwd, er wifi-netwerken in de lucht worden geholpen en dat er zorgdomotica wordt uitgerold. Daarnaast moet vooral de zorg betrokken worden om de programmering vorm te geven en ondertussen zijn we ook verantwoordelijk voor een stuk budgetbewaking. Dat betekent schaken. Niet op één, maar meestal op veel borden tegelijkertijd. Dus: verbinding zoeken en ervoor zorgen dat je de juiste ‘taal’ weet te spreken met iedereen die op welke manier dan ook een rol heeft in een programma. Belangrijk: het uitgangspunt moet zijn dat de techniek altijd zijn weg wel volgt. En juist dat is dan ook het enige wat we zoveel mogelijk kunnen standaardiseren.

Wij vinden dat de belangrijkste factor in het programma de zorg of locatie is. Zij moeten immers werken met het nieuwe systeem en moeten dat systeem eigenlijk volledig adopteren. Wat hen overkomt kan best een grote verschuiving zijn. In veel gevallen werkt het zorgpersoneel in de huizen al een jaar of 10 tot 20 met het systeem dat wordt vervangen en daar voelen ze zich ook volledig in thuis. Een verandering die dan in één keer gaat gebeuren, moet – voordat de knop om gaat – heel goed worden begeleid op een locatie.

Daarin zien wij een formule.
Communicatie x Begeleiding x Techniek = Adoptie.

Dus dat schaken? Dat doen we graag. Met dit verschil dat er bij óns potje schaak alleen maar winnaars zijn.

HSM Groep | 05-02-2021

Binnen de projecten die we uitvoeren bij Harmen&Simon komen we soms ook speciale dingen tegen. Wij zijn voornamelijk bezig met verbouwingen ín verpleeg- en verzorgingshuizen. Dat betekent dat we in de ‘intramurale’ setting aan het werk zijn en niet of nauwelijks bemoeienis hebben met een ‘extramuraal’ team. Het verschil tussen de twee? Dat ligt, als je het eenmaal weet, eigenlijk best voor de hand: intramuraal betekent dat je intern, binnen de muren van ‘het huis’ werkt en bij extramuraal ga je naar de cliënten thuis, die nog zelfstandig wonen in een eigen huis of in een appartement vlakbij een verpleeg- of verzorgingshuis.

In principe regelen de extramurale cliënten eigen voorzieningen als TV, telefonie en alarmering zelf. Maar in sommige gevallen is het een en ander verweven met de voorzieningen die er al zijn binnen een verzorgingshuis en is de zorgalarmering uitgebreid tot in de omliggende woningen. Dat betekent dan weer dat soms tot op honderden meters vanaf het verzorgingshuis kabels zijn getrokken naar omliggende woningen. En dus ook dat daar, in het eigen huis, alle voorzieningen zijn getroffen om deze extramurale cliënten aan te sluiten op de intramurale voorzieningen. In essentie een prachtige service: we ontzorgen immers de cliënten.

Maar... de tijd haalt ons in. Nadat de voorzieningen al heel veel jaren naar volle tevredenheid zijn gebruikt, zien we dat de indertijd hypermoderne installaties serieus aan slijtage onderhevig zijn. Stel je voor: kabels aangevreten door ongedierte, of waterschade door insijpelend vocht… Daarnaast merken we dat dit soort installaties niet altijd goedkoper – meer – zijn voor een cliënt, maar weten we ook als geen ander dat onderhoud of vervanging enorm kostbaar gaat zijn.

Dat is dan reden om een traject te starten om cliënten over te zetten naar eigen telefonie-aansluitingen en een eigen alarmering (als ze dit willen). En als we dan toch bezig zijn, dan kijken we ook meteen naar een goede deurtoegang waardoor de extramurale medewerkers niet meer rond hoeven te lopen met enorme sleutelbossen. Voor een extramuraal team is dit, samen met de cliënt, een grote uitdaging om te regelen. Naast je ‘gewone’ zorgtaken binnen het team, moet je bijkans opeens ook nog een halve ICT’er zijn én bekend zijn met vergoedingen door zorgverzekeringen om een dergelijk proces te kunnen begeleiden. Persoonlijk bezoek aan iedere cliënt en helpen met invullen van formulieren hoort dan ook nog even bij je takenpakket en dit een kleine 60 à 70 keer, zodat het voor alle cliënten goed geregeld is. En oh ja: dan moet de administratie over wie wat heeft en hoe het in elkaar steekt ook nog bij worden gehouden. Een rechtgeaard ratjetoe dus…

Het team Dokkum heeft dit met afgelopen tijd met verve uitgevoerd. Op sommige momenten met een verbeten trek om de mond, maar ook met de houding dat het nu eenmaal geregeld moest worden. “It moat toch!” zoals ze dat dan zo mooi in het Fries zeggen. Bij het laatste overleg over het project konden we gezamenlijk alleen maar concluderen dat het team het geweldig had opgepakt had, met als gevolg: Alles onder controle. Daar nemen wij onze pet wel 3 keer voor af. Bedankt voor een prima samenwerking, team, dikke duim omhoog!

HSM Groep | 08-01-2021

Afgelopen maand is een huis ‘live’ gegaan met de nieuwe zorgalarmering die wordt uitgerold binnen de KwadrantGroep. Een samenwerking tussen allerlei verschillende partijen (Pranger Rosier, Curatec, Felton, Spie en de zorg). Hoewel dit project 1 op 1 vervangingen betreft, waarin het bestaande wordt vervangen door het nieuwe, betekent dit ook dat een huis wordt voorzien van een volledig dekkend wifi-netwerk. Daarmee zetten we een stap naar het digitale werken, zodat medewerkers met mobiele apparatuur op iedere plek bereik hebben in een huis.
Altijd weer een spannend traject, hoe goed je het ook hebt voorbereid. Helemaal in dit geval: we zijn begonnen voor de eerste lockdown en maken het project nu af, tijdens een andere, maar toch ook een lockdown met een lange periode daar tussen. Dat betekent dat kennis weer opnieuw opgehaald moet worden en dat er soms stappen overnieuw moeten worden gezet. Dat er extra controles uitgevoerd moeten worden om er zeker van te zijn dat we niets gemist hebben. Het is immers alweer een tijdje geleden dat we hier met kop en kont inzaten.

Dus is er afgelopen maand voor gezorgd dat het wifi-netwerk in de lucht kwam en is, kamer voor kamer, het hele huis omgebouwd naar de nieuwe alarmering. Dit vraagt om inzet van partners, maar ook van de zorg omdat er allerlei wisselingen plaatsvinden van bewegingssensoren en polsbellen die bewoners om hebben. Dat bewoners en de zorgmedewerkers achter dit hele proces moeten staan en begrijpen waarom, hoe en wanneer het gebeurt: dat is natuurlijk de allerbelangrijkste stap in het hele project.
Telefonisch hield ik natuurlijk een vinger aan de pols, maar ergens wil je ook ‘proeven’ hoe het loopt. Dus, op een gegeven moment ben ik toch maar even gaan kijken bij de vervanging.

Bij het binnenlopen van de locatie, na het inschrijven en ontsmetten, maakte ik een ronde door dit huis. Eigenlijk kon ik alleen maar constateren dat deze hele vervanging bijzonder gemoedelijk verliep. Via een raam zag ik een medewerker van Curatec die in alle rust samen met de zorg bezig was om de vervangingen uit te voeren. Ik werd nog even aangeschoten door een bewoner die wel een nieuwe polszender had gekregen, maar aangaf dat het wel een beetje vervelend was dat het stickertje wat los zat. Het was tenslotte een heel nieuw apparaat, dan moet het er ook nieuw uitzien, toch?

Eén van de zorgmedewerkers – ze was druk bezig om pannenkoekbeslag te maken – keek mij wat bevreemd aan en vroeg me of ik de ‘jongen’ van Curatec op moest halen… Ik wist genoeg. Meer dan een verzoek om te assisteren bij het pannenkoeken bakken hoefde ik hier niet te verwachten, alles liep op rolletjes.

Ik ben met een grote glimlach op mijn gezicht weggegaan. Soms besef je dat je teveel bent en je je niet hoeft te bemoeien met een project dat vol in uitvoering is. Eventuele bottlenecks worden probleemloos opgelost en de projectleden en zorgmedewerkers weten elkaar uitstekend te vinden.

Dit soort bezoekjes maakt me trots. Trots op het team dat er werkt en trots op de zorgmedewerkers die meehelpen in dit traject. Die glimlach? Die heb ik minstens de rest van de dag gedragen.

Én: natuurlijk heeft de bewoner ook nog een nieuw stickertje op de polszender gekregen.

Harmen Epema | 18-12-2020

…om eens te vertellen wat de verschillen zijn die ik nu zie ten opzichte van de eerste lockdown. Op het eerste gezicht een gemakkelijke vraag. Niet die plotselinge paniek, niet het uitzichtloze, niet het niet weten hoelang het gaat duren, niet het niet weten wat dit betekent voor mijn opdracht. Maar ook wel weer uitzicht op een beperkte tijd thuisonderwijs aan mijn kinderen en misschien ook wel beperkte toegang tot de verzorgingshuizen waarin we aan het verbouwen of aan het opstarten zijn.

Maar in ieder geval niet dat doffe gevoel wat de eerste lockdown me gaf. We zijn gaan wennen aan meer thuiswerken en minder op locatie. Het is inmiddels al zover dat ik een bezoek aan een verzorgingshuis als een doorbreking van de sleur zie. Ik mijd het kantoor zoveel mogelijk en leg alleen bezoeken af als dat noodzakelijk is. Maar… verbinden is ook, of juist, in deze tijd een noodzaak. Doe je dit niet, dan raak je elkaar kwijt. Daarom is het belangrijk om soms toch elkaar op anderhalve meter in de ogen te kunnen kijken. Daarnaast moet je soms, helemaal als er wijzigingen in constructies besproken moeten worden, een beeld vormen op locatie. Ga ik dan zonder zorgen naar een locatie? Nooit is mijn antwoord. Het laatste wat ik zou willen is dat er in het zicht van een potentiële finish zich toch nog iets voordoet op een locatie. Ik ben dan ook bedacht op elk hoestje, kuchje, rocheltje, snottertje, jeukend plekje en ga zo maar door. Dan kom ik gewoon niet. Mijn grootste angst op dit moment is dat, misschien wel door mijn bezoek, corona de kop opsteekt in een verzorgingshuis. Hoewel we dus redelijk vrij zijn om te gaan en staan waar we willen, geeft juist die vrijheid me een nog beklemmender gevoel van verantwoordelijkheid.
De eerste lockdown was makkelijk. Er was ook weinig intelligents aan qua werk.
JE.BLIJFT.THUIS.

Deze tweede lockdown vraagt om meer afweging. De projecten die we draaien binnen Harmen & Simon zijn niet stilgelegd en van de eerste lockdown hebben we geleerd dat je het contact met de huizen niet, onder geen enkele omstandigheid, mag verliezen. Dat betekent dat ik in de tweede lockdown niet alleen meer verantwoordelijkheid vraag van de partners waar ik mee samenwerk maar ook minstens dezelfde verantwoordelijkheid bij mezelf neerleg. Vanuit de KwadrantGroep worden we gelukkig uitstekend op de hoogte gehouden van ontwikkelingen.

Binnen ons project brengen wij in geen geval een ziekte naar binnen in de huizen die we bezoeken, bij enige vorm van zelfs maar de eerste symptomen van ziekte blijf je simpelweg thuis. Een verkoudheid of iets dergelijks zorgt op dit moment al voor genoeg ellende. Ik heb het geluk samen te werken met partners en collega’s – al mag ik dat niet helemaal zo zeggen- die stuk voor stuk hun verantwoordelijkheid nemen. Dat betekent ook dat ik zo nu en dan situaties meemaak waarin engineers zich op het laatste moment afmelden omdat ze zich niet goed voelen. Dat betekent herplannen en uitloop. Ook maak ik mee dat de maximale groepsgrootte roet in het eten gooit voor opleidingen en we daardoor een live-gang uit moeten stellen. Of dat ik al in een heel vroeg stadium waarschuwingen af moet geven voor de planningen van komend jaar. Al met al ben ik echter trots op alle mensen waar we mee te maken hebben. Ik ben trots op de mensen van de technische diensten die de schouders eronder hebben en eronder houden. Trots op de zorg, die ondanks spanning en onzekerheid doorgaat en blijft meedenken, op managers die ondanks alles creatief blijven denken en de boel draaiende houden. Op projectleden en alle andere mensen die meedraaien, op hun flexibiliteit en mate van zelfwerkzaamheid. Ondanks alles wat er gebeurt, blijven we poetsen en met de grootst mogelijke voorzichtigheid zorgen we er toch voor dat we blijven doordraaien.

En daarmee zou ik dan ook graag, namens ons, het jaar willen afsluiten. Laten we het samen blijven doen, verantwoordelijkheid blijven nemen en ook een beetje extra naar elkaar blijven omkijken.
Namens Harmen & Simon: heel fijne feestdagen en een fantastisch 2021 toegewenst!

HSM Groep | 11-12-2020

Heel goed is het antwoord! De verbinding tussen ons, Harmen & Simon, ligt in nuchterheid, standvastigheid, pragmatiek en een hele hoop humor. We zijn het er beiden over eens dat (ouderen)zorg een prachtig vakgebied is waarin we er constant voor willen zorgen dat we vooruit te gaan en mooie projecten uitvoeren.
En heel praktisch: door de afstand waren wij al gewend om online te vergaderen. Daar kleven veel nadelen aan, maar ook een heel groot voordeel: kort en bondige uitleg en platgeslagen problemen. Dat leidt tot mooie oplossingen… en daarin is de fysieke afstand dus juist ook onze slagkracht. Als het nodig is, zoeken we elkaar op. Dat vertrouwen hebben we niet alleen in elkaar, maar kan ook ieder project van ons verwachten.

Wat we vooral in elkaar vinden is een stuk weerklank, een mogelijkheid om samen met elkaar te sparren en vanuit de hoog-praktische instelling die we allebei hebben, een antwoord te geven op vragen waar we tegenaan lopen.
Strikt genomen lijkt de zorgdomotica natuurlijk een technisch vraagstuk. Maar de kern is dat het technische gedeelte alleen maar een herhaling van stappen is. Eens, het betekent in de meeste gevallen kilometers kabel, het inrichten van technische ruimtes en een hele hoop apparaten die gekoppeld moeten worden. Maar dat is niet het belangrijkste; nog belangrijker is dat de huizen waar we een project uitvoeren goed overweg kunnen met nieuwe zorgdomotica en dat de achterliggende systemen zo worden opgebouwd dat de inrichting aansluit op hoe er wordt gewerkt in de zorg en binnen dat specifieke project.

Daarom zien wij onszelf ook als ‘Haarlemmerolie’; binnen dit soort trajecten moeten alle betrokkenen ook echt betrokken zijn en verbonden zijn aan het doel dat we samen willen bereiken. Problemen die we onderweg tegenkomen moeten we met elkaar oplossen. Wij verbinden de mensen en zorgen ervoor dat iedere probleem ook een oplossing kent. Wij lijnen techniek en functie met elkaar uit en zijn in staat om beiden naar elkaar te vertalen, en daarna naar het project.
Om kort te gaan, Brabant en Friesland werken uitstekend met elkaar samen en hebben elkaar bij Harmen & Simon gevonden in een gemeenschappelijk doel: ervoor zorgen dat de invoer of vervanging van zorgalarmering binnen de (ouderen)zorg altijd tot succes leidt, voor iedereen binnen het project, ook al gaat het soms – zeker – met horten en stoten. En juist dát succes zorgt ervoor dat iedere afstand, in stijl, afstand of karaktereigenschappen voor ons juist onze kracht wordt.

HSM Groep | 26-11-2020

De afgelopen maanden zijn we in de ban geweest van corona en dat is binnen de ouderenzorg niet anders geweest. Voor mensen in de zorg een tijd waarin werd (en wordt) geleefd tussen hoop en vrees. En dat is niet anders voor zorg binnen of in ons geval het zorgen voor de zorg buiten de muren. Door corona werden projecten stilgelegd of op een laag pitje gezet. En.. helaas werd datzelfde beleid werd ook toegepast op de vervanging van zorgalarmering. Maar hoe ga je dan om met een huis dat vlak voor de lockdown over is gegaan op

‘nieuwe’ zorgalarmering en meteen na die lockdown geconfronteerd wordt met problemen in de werking van dat nieuwe systeem? Een soort Murphy’s Law in optima forma: zorgvuldig een moment kiezen voor ‘live’ en vervolgens de poot dwarsgezet worden voor begeleiding en nazorg… Wat kun je dan nog?
In dit geval niets. Na 16 maart werd de hele wereld anders, zaten we in lockdown en hadden we een huis in handen waar we niet in-house mee konden kijken. Er was echter wel sprake van kinderziektes en door die lockdown kon het projectteam niet naar binnen om de problemen op te lossen. Gelukkig konden we wel in contact blijven met ‘binnen’, via Microsoft Teams, telefoon, mail en Whatsapp, zodat we van de medewerkers achter de deur hoorden en lazen welke kinderziektes er waren, wanneer het misging en waar de meeste problemen zich voordeden. Gelukkig, maar ook ongelukkig, want vaak was de oplossing binnen handbereik, maar omdat een kabeltje trekken, of het systeem resetten of functies aanpassen nou net even niet kon omdat wij buiten de deur stonden, voelde dat extra vervelend. Oplossingen die voorheen snel geïmplementeerd konden worden, werden theorie, die we alleen in de praktijk konden gaan toepassen en testen zodra we weer naar binnen mochten.
Je drijft daardoor uiteen. Het gevoel wat ik wel eens heb gehad is dat een huis een eiland vormde in een dorp en er geen veerboot meer naar het eiland toeging. Frustratie heeft zich in die tijd opgehoopt. Binnen het huis, omdat zij het idee hadden er alleen voor te staan in die zware coronatijd, en vanuit het project omdat we niet in actie konden komen om de problemen het hoofd te bieden.

Vanaf 17 juli mochten we als uitzondering weer mondjesmaat bewegen in deze locatie. Vanaf dat moment hebben we letterlijk een sprint getrokken om acties vorm te geven die we in de lockdown al hadden bedacht en uitgezet. Maar… het testen, opnieuw inrichten van het systeem en de vereiste aanpassingen aanbrengen vergde tijd en zorgde niet onmiddellijk voor verbeteringen. Mede omdat het vertrouwen in het systeem best een deuk had opgelopen. Drie maanden werken met foutmeldingen en bar weinig hands-on service, doet dat nu eenmaal. Het heeft dan ook wel tot eind september, begin oktober geduurd voor we voorzichtig durfden te stellen dat het systeem stabiel was en dat we eindelijk een gedegen nazorgperiode in konden gaan. En, niet minder belangrijk, dat het samenwerkingsverband ‘zorgteam – projectteam’ weer vertrouwen had in elkaar.
De tweede lockdown heeft er gelukkig niet voor gezorgd dat huizen weer ‘op slot’ gaan en dus kunnen we als project doorgaan. We hebben toegang, zolang we ons maar aan alle maatregelen houden. En óf we daar blij mee zijn: we kunnen weer snel acteren en voor oplossingen zorgen waar nodig. Slagkracht is bij dit soort projecten zo ontzettend belangrijk!
Wat we in ieder geval heel duidelijk hebben geleerd is dat je een huis in het begin na het live-gaan niet loslaat, nooit. En als laatste dat samenwerking, en blijven communiceren, ook als het moeilijk is, de sleutel is tot een succesvol project.

Neem contact met ons op

Missie